‘Als ik ergens behoefte aan heb, is dat aan de zondagse mis. Ik vind dat ik dit wekelijkse 'rendez-Vous' met God niet mag missen. Ik weet niet of er zich verder tijdens de dienst zoveel afspeelt in mij. Het is een uur waarbij ik mezelf niet te veel vragen stel. Er is geloof! De ontmoeting met de priester en de gemeenschap is mooi, maar het meest wezenlijke is de ontmoeting met God. Ik vind dat ik op die afspraak niet mag ontbreken.”

Deze uitspraak van Herman van Rompuy, de eerste permanente voorzitter van de Europese Raad, kreeg ik laatst ter inspiratie toe gemaild. Elke zomer neem ik tijd om over prioriteiten voor het nieuwe werkjaar na te denken, en de duidelijke prioriteit voor de zondagsviering van zo’n druk bezet man sprak me erg aan. Het deed me aan een verhaal denken.

Die morgen kregen ze les over timemanagement. De stagedocent had een accubak op zijn lessenaar gezet. Terwijl de studenten aandachtig toekeken, stapelde hij de hele accubak vol met grote stenen. Daarna vroeg hij: “Is deze bak nu vol?” Ja, de bak was duidelijk vol. Vervolgens pakte hij een grote beker met kleinere kiezelstenen. Ze pasten er allemaal bij, en na even schudden was er nog genoeg ruimte voor een tweede grote beker. “Is deze bak nu vol?” Ze vertrouwden het niet helemaal, maar er was toch wel iemand die vond, dat de bak vol was. Toen haalde hij nog een flinke zak fijn zand tevoorschijn. Hij leegde die in de bak. “En nu dan? Is de bak nu echt vol?” Ze zwegen, want ze wisten het niet meer. Hij toverde een fles wijn tevoorschijn. Inderdaad, dat paste er nog wel bij. Maar die goot hij niet leeg, hij zei alleen: “voor samen genieten is altijd ruimte”. Daarna vroeg hij: “en wat zou je hier nu van kunnen leren? “

Sommigen meenden, dat je ervan kon leren dat er altijd nog wel iets bij kon. Anderen zeiden, dat de demonstratie duidelijk maakte, dat er veel meer ruimte is dan je denkt, als je de taken maar klein genoeg maakt. Maar de leraar zei: “het allerbelangrijkste wat je hiervan moet leren is: als je de grote stenen er niet het eerste in doet, passen ze er nooit meer bij”.

Dat is echt zo, en als we de accubak met ons leven vergelijken en de inhoud met de bezigheden waar dat leven mee gevuld is, nodigt het verhaal ons uit om stil te staan bij de vraag: wat zijn de grote stenen in mijn leven? Niet alleen in wat ik zeg en vind, maar ook in wat ik voel en doe? Relaties, natuurlijk: gezin, familie, vrienden. Werk. Tijd om te slapen, niet te vergeten. Enzovoorts.

En tijd om God te ontmoeten, in vieren en gebed - is dat bij u ook zo’n grote steen? Of is dat die fles wijn, waar altijd tijd voor is?

 

pastor Nelleke ten Wolde-Hijwegen.