Hoewel er in de herfst en zeker in november kerkelijk gezien genoeg te doen is (denk aan Allerheiligen, Allerzielen, St.Maarten en Christus Koning), voelt het voor mij altijd een beetje aan als tussentijd. Een korte tijd waarin er even geen hoogtepunten zijn. We moeten natuurlijk wel blijven consumeren, dus eind oktober begint in het tuincentrum de Kerstshow (de pepernoten lagen eind september al in de supermarkt). Maar in het echt bouwt de natuur om ons heen stapje voor stapje af naar winterrust, en is het nog geen tijd om je echt druk te gaan maken over Sinterklaas en Kerstmis. Het donker neemt zijn ruimte in en als vanzelf ga je zelf ook een beetje trager.
Niet iedereen is daar trouwens even blij mee. Als de klok op wintertijd gaat, verschijnen de eerste bomen met lichtjes al in sommige tuinen. Die mens is het donker teveel geworden, denk ik dan. Als de vergankelijkheid om je heen dwarrelt in de vorm van herfstblad worden sommigen daar verdrietig van, en steeds minder zonlicht werkt dat extra in de hand. Anderen zien kans om deze tijd te ervaren als een geschenk. Zoet rusten na gedane arbeid. Een uitnodiging tot inkeer, reflectie, bespiegeling. Of simpelweg even niets. Wachten. (Nog) even niet.
Rust heeft meerdere kanten. Er is de rust na het werk, hersteltijd. En er is de rust voor het werk, de rust waaruit activiteit ontstaat, geboren wordt. Maar er is ook de rust in het werk zelf. Daarover wil ik graag een verhaal met u delen.
Een joodse Bijbeluitleg vraagt: waarom staat er in het scheppingsverhaal na iedere dag: “en het was avond geworden, en het was morgen geworden”? Waarom staat er niet gewoon: “Het was morgen geworden en het was avond geworden”? Antwoord: Daarmee wil God ons duidelijk maken, dat Hij Degene is die elke dag weer zijn scheppingswerk begint. Ver voordat wij ontwaken is Hij al met onze wereld bezig. Zo zullen wij leren, dat niet wij het zijn die bepalen wat er moet gebeuren, maar dat wij met Hem mee komen werken. Zo zullen wij leren, om eerst te zien wat Hij aan het doen is, en goed te kijken waar Hij wil dat wij ons steentje bijdragen.
Laten we november eens zó proberen op te vatten. Als een uitnodiging om eens nieuwsgierig te kijken wat Hij aan het doen is in ons leven, in onze kerk, in onze wereld. Om er dan zelf in alle bescheidenheid een beetje hulp bij aan te bieden.
pastor Nelleke ten Wolde-Hijwegen.
