Een poosje geleden vond ik ergens een humoristisch bedoeld gedicht dat ging over bidden. "God: alarmnummer of informatienummer?" heette het. Zoek je alleen contact met God in geval van nood, of praat je regelmatig even bij? Later had ik het erover met iemand, die zich afvroeg of God ook een antwoordapparaat had, voor als Hij in gesprek was. En of je dan in zou mogen spreken. Of what’s app. “Het lijkt me mooi om zo met God te praten”, zei hij.
Soms draven mensen weleens door in dit soort fantasieën, tot op het oneerbiedige af, maar in dit geval had mijn gespreksgenoot oprecht verlangen naar nabijheid van God, naar gemakkelijk en regelmatig contact met Hem. Volgens mij zijn er heel veel gelovigen die dat precies zo ervaren: zo rechtstreeks en gewoon met God praten, wat zou dat fijn zijn. Het probleem dat velen met bidden hebben is, dat we het gevoel hebben dat er geen antwoord komt, of misschien wel dat de lijn dood is. Er zijn heel wat mensen die zich daarom afvragen, of er eigenlijk wel een ontvanger is voor ons gebed.
Zelf ben ik begonnen te bidden met eigen woorden. Eerst bedanken, dan belijden wat ik verkeerd had gedaan en om vergeving bidden, en tenslotte mocht ik God wat vragen (maar eigenlijk niet voor mezelf). Zo had ik dat als kind geleerd. Daarna heb ik een tijd gebeden met de woorden van onze traditie: het rozenkransgebed, het Jezusgebed: “Heer Jezus Christus, Zoon van God, ontferm U over mij, zondaar”. En daarna hield het, buiten de vieringen, op met de woorden. Daarna ben ik gaan luisteren. Heel bewust stil proberen te worden, ruimte te maken, en ontvankelijk te zijn. Dat, het stil zijn, heeft mij dichterbij God gebracht dan de woorden. Gewoon maar gaan zitten en al het andere loslaten, om bij Hem te zijn. Tot je gebed opnieuw geboren wordt, als je je mededogen en je zorg om mensen met Hem wil delen. Binnenkort is het voor velen onder ons vakantie. Vakantie komt van het Latijns “vacare”: leeg zijn, ruimte maken. Vacare Deo is tegelijk een monastieke term, voor de kloosterling betekent het: je van binnen vrij maken om op God te wachten. Ruimte te maken zodat Gods stem gehoord kan woorden. Ook in onze vakantie zal het stiller zijn: in de straten, in onze agenda’s, en hopelijk ook in onze hoofden en in onze harten. Hopelijk zal die stilte u goed doen, ruimte geven. Een luisterend oor voor een ander. Voor uzelf, voor uw diepste verlangen. En voor wat God u te zeggen heeft (en andersom). Een zomer vol ruimte en stilte die u goed doet, dat wens ik u van harte toe.
Pastor Nelleke ten Wolde.
