Het nieuwe seizoen waaraan we net begonnen zijn, is een wat bijzonder seizoen. Onze nieuwe Z. Titus Brandsmaparochie zal namelijk zijn beslag krijgen. De voorbereidingen naderen hun voltooiing, via het gele vel bij het parochieblad wordt u daarvan steeds op de hoogte gehouden. Maar het nieuwe seizoen is ondertussen vooral ook een heel gewoon seizoen. In de huidige parochies, straks locaties, gaat alles gelukkig gewoon door: de vieringen, de catechese, de diaconie, de werkgroepen, de koren, de bezoekgroepen, enzovoorts – ons kerk-zijn in Makkum, Witmarsum, Bolsward en Workum blijft in grote lijnen hetzelfde. Alleen het bestuurlijk werk is anders en wordt vanaf 1 januari nog weer anders. En toch voelt het begin deze keer een beetje “oars as oars”, merk ik. Er hangt verandering in de lucht, en we weten het even niet zo goed, of zo. Echt lekker soepel beginnen is opeens veel moeilijker dan je denkt, lijkt het wel.

Het zou mooi zijn, als we in deze periode onze goede moed en een opgeruimd humeur zouden weten te behouden. In de kern verandert er namelijk echt helemaal niks. We blijven gewoon deel uit maken van één katholieke kerk, die ons als gelovigen verbindt over onze parochiegrenzen heen (wereldwijd, zelfs). We blijven op onze eigen plek, in ons eigen dorp/onze eigen stad, onze band met Christus vieren als we Hem ontmoeten in Woord en Sacrament. Hij blijft ons inspireren tot navolging in ons eigen leven, bij de vermenselijking van onze dorpen en steden, met een bijzondere aandacht voor individuele mensen die onze

 

Algemeen

 

aandacht en hulp nodig hebben. En onze relatie met Hem en met God blijft groeien en zich verdiepen in ontmoeting.

De geloofsgemeenschap is de plek waar ons religieuze leven zich kan ontwikkelen. Een huis voor de ziel. Een thuis, waar je aandacht, warmte en voedingsbodem vindt voor dat stukje van je wezen, dat naar God verlangt en deel van Hem uitmaakt. Voor je diepste Zijn, dat overal woont en nergens thuis is, behalve dan bij Hem in de buurt.

Zulke huizen voor de ziel zijn onze parochies van nu, onze locaties van straks. En de hoop is, dat we ons in onze parochie van straks ook steeds meer thuis gaan voelen bij elkaar. Want bij elkaar thuis zijn in het geloof, dat doet mensen goed. De saamhorigheid rond een rommelmarkt of een braderie; een catechese-avond waar mensen elkaar nabij komen en geloofsverhalen uitwisselen; jongeren die ouderen een leuke spelletjesmiddag bezorgen en er zelf ook van genieten. Die momenten dat er bijna geen woorden zijn, maar wel kleine gebaren van geloof: een kaars aansteken voor een ziek groepslid, voorbede doen voor mensen die je namens de kerk bezoekt, samen een lied zingen als besluit van de avond. Daar zijn wij kerk voor. Dat voedt ons geloof, onze hoop en onze liefde.

En hopelijk lukt het ons dan bovendien om niet alleen steeds meer bij elkaar thuis te raken, maar om ook manieren te vinden om in de bredere samenleving waarin we leven en werken te laten zien wat ons bezielt. Want daar ligt onze roeping en onze opdracht. Zeg nou zelf: als iets – je geloof- je zó goed doet, dan wil je dat toch delen?

Pastor Nelleke ten Wolde-Hijwegen.